Vooruitgang in hondentraining
Ik werk al ruim 20 jaar professioneel met honden binnen de politie. De afgelopen jaren is daar veel veranderd. De traditionele pare force training maakt plaats voor een meer wetenschappelijk onderbouwde trainingsmethodiek. Er wordt veel meer geïnvesteerd in het opleiden van trainers en geleiders. Het ‘zo doen we dit nu eenmaal’ verstomt en wordt vervangen door lesplannen, doelstellingen, bridgesignalen zoals clickers, voedsel- en balmachine’s en opbouwende feedback. Ook denkbeelden zijn veranderd. Daar waar ik vroeger diensthonden als ‘gereedschap’ zag, zie ik daar nu de persoonlijkheden en de individuele verschillen. Recent onderzoek van het hondenbrein in MRI scans geven ons dieper inzicht in de emoties van onze geliefde dieren.
Dit alles neemt niet weg dat er grenzen gesteld mogen worden. Ook mijn puberzoon groeit op in een liefdevolle omgeving, waarin het hem aan niets ontbreekt, maar waar wel grenzen zijn. Helaas wordt het stellen van grenzen vaak gelijk gesteld met fysiek straffen. Terwijl ik overigens van mening ben dat mentaal straffen veel ‘gevaarlijker’ kan zijn. Grenzen stellen kan op vele non aversieve manieren. Het stellen van grenzen draagt bij een een optimale relatie tussen jou en je dieren en je omgeving.
De hond als liefdevolle kameraad
Tijdens een wandeling met mijn honden kwam ik een mevrouw met een jonge hond tegen. Zij deed een stap achteruit. Zij beschermde haar kleine hond tegen mijn grote honden die kennis wilden maken met de nieuwe soortgenoot in onze buurt. Ik vroeg haar naar de reden van haar beschermende gedrag. Zij gaf aan dat haar hondje bang was van zulke grote honden. Ik kan geen gedachten lezen van honden en zeker niet van mensen dus ik gaf mijn honden een cue tot ‘zit’. Hierop benaderde de pup direct zijn twee grote soortgenoten met de nieuwsgierigheid zoals ik had verwacht. De eigenaresse van de hond was zichtbaar nog angstig waarop ik mijn honden liet ‘af’ gaan, zodat de situatie voor haar minder bedreigend over kwam. Want de pup had het inmiddels geweldig naar zijn zin. Zo te zien had deze pup twee nieuwe vrienden gemaakt. De mevrouw was onder de indruk van het feit dat ik mijn honden zo goed onder controle had. De enthousiast springende grote honden gingen na een rustig nauwelijks hoorbaar commando over tot een ZIT en later een AF. Iets wat voor mij en mijn honden normaal is, was voor deze mevrouw heel bijzonder.
We raakten in gesprek en zij vertelde mij het bijzondere verhaal van haar chronisch zieke dochter. Elke dag moeten leven met pijn met geen uitzicht op genezing. De doktoren in het ziekenhuis hadden het advies gegeven om een hond te kopen. Een kameraadje voor het meisje. Zodat zij een maatje om haar heen zou krijgen, een afleiding voor de pijn. En ook een reden om te blijven bewegen en naar buiten te moeten gaan. En daar was het hondje dan. En inderdaad, haar dochter fleurde op. Door de hond vergeet zij regelmatig de chronische pijn. Zij wordt gemotiveerd om iedere dag naar buiten te gaan. En de vrouw vertelt mij vol verwondering; “de hond voelt precies wanneer zij pijnaanvallen heeft en kruipt dan snel bij haar op schoot”. De twee zijn echt maatjes geworden en kunnen niet zonder elkaar. Eerlijk geeft zij toe dat zij zelf niets met honden heeft. Maar om haar dochter zo goed mogelijk te helpen bezoekt zij trouw de plaatselijke hondenschool.
Honden trainen zonder grenzen
Bij deze hondenschool volgt zij de lessen van gedreven instructeurs. Deze proberen haar te leren hoe zij hun nieuwe hondje kan leren ‘zitten’ en ‘hier’ komen. En de pup mag er spelen met andere pups. “Maar ik heb nog zo veel vragen waar zij mij geen bevredigend antwoord op kunnen geven” zegt zij. Pas vond mijn hond tijdens het wandelen een dode vogel. Opeens had hij dus een dode vogel in zijn bek. Ik wist niet hoe ik die uit zijn bek moest krijgen. Ik leer op de hondenclub dat ik een hond niet mag straffen. Straffen is fout. En als ik dat toch doe mag ik daar niet meer komen. Echter het koekje wat ik voor zijn neus hield was kennelijk minder leuk dan de dode vogel in zijn bek want hij liet het niet los. Ik mag en hond toch wel begrenzen als hij iets doet wat ik niet wil? En zo had zij nog veel meer vragen op die zonnige donderdag morgen in de polder.
De essentie van dieren trainen
Haar verhaal brengt mij naar de essentie van dieren trainen in het algemeen. Immers waarom trainen wij onze dieren? Wat is het nut van training? Wat willen wij daarmee bereiken? Als wij over het trainen van dieren praten begeven wij ons meteen op glad ijs. Het is een beladen onderwerp zowel politiek als emotioneel. Mogen circussen nog wel gebruik maken van dieren? Is het trainen van dolfijnen acceptabel? Mag de mens überhaupt dieren ‘gebruiken’ voor werk of plezier? Vanaf de 17e eeuw werden in Nederland hondenkarren gesignaleerd. Deze karren werden voortgetrokken door trekhonden en veel gezien in de steden. Kleiner en wendbaarder dan de grote paardenkarren. Om misstanden te reguleren trad er in 1911 de trekhondenwet in werking. Het handhaven bleek moeizaam. In 1962 werd het gebruik van trekhonden in het gehele land verboden. Inmiddels is dit verbod van toen verruimd. Liefhebbers van sledehondensport en canicross beleven samen met hun dieren veel plezier in deze actieve ‘treksport’. Het verschil tussen toen en nu, los van de wet en regelgeving, heeft voor mij alles te maken met het plezier wat mens en dier beleven aan de gezamenlijke activiteit. Dit maakt de discussie subjectief immers wat is plezier voor mens en dier? Veel is gebaseerd op aannames, paradigma’s en halve waarheden. Er gaat immers een hele industrie achter schuil. Van dierenvoeding, trainingsartikelen, dierenopvoeding, dierenspeelgoed tot zelfs dieren kledinglijnen. Gevolgd door dierenartsen, allerlei gedragsdeskundigen en zichzelf benoemde dierenpsychologen. Dit alles wordt omsloten door de soms felle emotionele internet discussies op de diverse forums.
Trainen betekent voor mij hetzelfde als opvoeden. Het doen toenemen van vaardigheden door positieve versterking en het motiveren en uitdagen om daar steeds beter in te worden. Autonomie en zingeving spelen daarin een belangrijke rol. Net zoals het sociaal verantwoord een plaats kunnen en willen innemen in de maatschappij met ruimte voor eigen individuele belangen en behoeften. Eigen keuzes kunnen en durven maken. Zoals bekend maken discussies over trainen en opvoeden veel emoties los. Zelfs het boek van Dr. Benjamin Spock en Dr. Steven Parker ‘The common sense book of baby and child care’ kent vele voor- en tegenstanders.
Ineke van Herwijnen, directeur van de Hondenbescherming, schreef onlangs een artikel met als titel “Door keuzes de ander blijven zien”. Met daarin als voorbeeld de hondeneigenaar die zijn hond met een muilkorf uitlaat. Een keuze voor veiligheid en rust, die bij goed aanleren geen stress aan de hond hoeft te geven. Toch zal die hondeneigenaar op straat regelmatig allerlei meningen naar zijn hoofd geslingerd krijgen. Terwijl hij een pluim verdient voor zijn maatschappelijke veilige keuze.
Sabrina Brando van AnimalConcepts is een voorvechter van dierenwelzijn. Zij spreekt over ‘quality of life’ waar middels 5 onderwerpen objectief getoetst kan worden hoe het staat met het dierenwelzijn van de dieren die door ons mensen ‘gebruikt’ worden.
Waarom train ik dieren?
Laat ik even van het gladde ijs en uit de discussie stappen door aan te geven waarom ik dieren ‘gebruik’ voor mijn werk. De dieren helpen mij in het uitoefenen van mijn beroep binnen het veiligheidsdomein. Zij beschikken over unieke vaardigheden (skill-sets). Snel, wendbaar, intelligent, superieure zintuigen en altijd zeer gemotiveerd om te werken. Zij werken boven het level van mijn menselijke interpretatie. Daardoor staan deze dieren vaak aan de basis van doorslaggevende successen in ons werk. Ook werk ik graag met dieren samen omdat zij mij veel plezier geven. Ik vind het prachtig om hen te motiveren om mijn gekke spelletje te willen spelen. Ik vraag hun om iets te doen wat ik niet kan. Of iets te zoeken wat ik niet kan vinden, zelfs niet met de meest ingenieuze detectoren en robots. Daarvoor beloon ik hen met voedsel, speelgoed, spel, beweging, sociaal contact, etc.
De vraag mag dus gesteld worden, wie traint nu eigenlijk wie? Immers train ik de hond om iets voor mij te doen of traint de hond mij om iets voor hem te doen? Ik hoef mijn honden niet te leren bewegen, ergens in te bijten, te ruiken of te luisteren. Dit kunnen ze allemaal al. Als team moeten wij met elkaar leren communiceren, elkaar leren vertrouwen maar ook elkaar begrenzen.
Begrenzen van dieren en trainers
Ik begrens mijn dieren om niet heel wild maar rustig te bewegen in risicovolle situaties zoals het werken op hoogte of binnen onstabiele gebouwen. Ik begrens mijn dieren om tijdens het zoeken niet van alles om te stoten. Ik begrens hen ook bij het aantreffen van bepaalde stoffen het beter is om hier niet in te bijten. Immers vele stoffen die wij zoeken zijn bij inname giftig voor de dieren. Het is dus niet zo dat drugshonden verslaafd zijn aan verdovende middelen. Sterker nog, de inname van een geringe hoeveelheid verdovende middelen of explosieven stoffen kan binnen enkele seconden dodelijk zijn voor de hond! Als ik mijn dieren niet begrens leidt dit tot ongevallen.
Mijn dieren begrenzen ook mijn gedragingen. Zij geven mij aan wanneer wij moeten stoppen met werken omdat zij moe zijn, water of voedsel nodig hebben. Zij waarschuwen mij voor gevaarlijke situaties en dwingen mij te stoppen of een andere route te nemen. Zij begrenzen het geweld van agressieve mensen t.o.v. politieambtenaren of onschuldige burgers. En zij begrenzen mijn foutieve trainingsmethodiek door te stoppen met werken en/of onze relatie te verbreken.
Begrenzen om motivatie te laten toenemen
Ik schreef in het artikel ‘Politiehondentraining: zo kan het ook’ voor het magazine Hondenmanieren nr 9 jaargang 2008 dat het proces van training geen zware fysieke straffen nodig heeft. Trainen staat volgens de Dikke van Dale voor stelselmatig oefenen, oefenen in een vaardigheid. Dat betekent dat wij zowel voor de mens als voor het dier moeten zoeken naar wat het individu motiveert zijn vaardigheid te ontwikkelen en uit te bouwen. Die vaardigheid heeft het individu nodig om ons gekke spel te kunnen spelen. Immers er wordt geen hond in de vrije natuur geboren die opeens verdovende middelen of explosieven begint te zoeken. De trainer moet er voor zorgen dat dit spel, bijvoorbeeld het zoeken naar verdovende middelen, het meest geweldige spel is wat er bestaat.
Cruciaal m.b.t. trainen van dieren en mensen is dus motivatie!
Als de motivatoren gevonden zijn, zorgt begrenzen ervoor dat motivatie nog meer toeneemt. Binnen de dierentraining spreken wij over primaire en secundaire versterkers. Deze versterkers zijn alleen versterkend als de toegang tot deze versterkers begrensd kan worden en/of de prioritering kan worden gewijzigd.
Immers waarom zou een hond werken voor voer als hij de gehele dag beschikking heeft over voer in zijn bak? Het feit dat ik de toegang tot dit eten begrens maakt het voor mij mogelijk om dit voer ook als motivator (lees versterker) te gebruiken. Ook als ik mijn hond niet actief zou trainen is het begrenzen van gedrag voor mij een normaal proces is. Bijvoorbeeld het begrenzen van de toegang tot voedsel. Immers het voorkomt overgewicht en als gevolg daarvan allerlei gezondsheidsproblemen van mijn dier. Onlangs brak een kennis van mij haar schaambeen op drie plaatsen door een onbegrensde hond die tegen haar opsprong. De eigenaar van de hond vond het tot op dat moment helemaal niet nodig om dit opspringen te begrenzen.
Is begrenzen slecht?
Zodra ik het in mijn lezingen over negatieve versterking en punishment heb zie ik iedereen in de zaal opveren. Matchers en mismatchers maken zich op voor de verbale strijd. Bij een aantal toehoorders gaat de hartslag omhoog en wordt het luisteren plotseling heel selectief. Ik zie gezichten van mensen verstarren en verkleuren. Ik ben een groot voorstander van positief versterken maar ik ben eerlijk over negatief versterken en punishment. Beide maken deel uit van het leerproces. Echter de discussie moet gaan over waarom, hoe, wanneer, waarmee, waarop, wat wil je bereiken, de gevolgen van, etc. Ben je tijdens een verkeerscontrole door de politie ooit beloond voor het feit dat je je keurig aan de snelheid hield? Ik neem aan van niet. Alleen het zicht van de politieauto op de snelweg doet ons al snelheid verminderen. Toch brengt bijvoorbeeld de harde tekst op het pakje sigaretten niet iedereen tot het besluit om te stoppen met roken. Zoals ook de alcoholcontroles sommige mensen er niet van weerhouden om met alcohol op achter het stuur te gaan zitten. Terwijl de irritante pieptoon na het starten van de motor ons er aan herinnert om toch maar even de autogordel om te doen. Mijn zoon doet zijn best om op school uit de rode onvoldoendes te blijven en laat mij trots zijn groene voldoendes op zijn cijferlijst zien. Negatieve versterking en punishment maken deel uit van ons leerproces en blijft ons gehele leven aanwezig. Begrenzen is dus helemaal niet slecht. Sterker nog, het is een vereiste om een leerproces in gang te zetten.
Zijn er alternatieven als wij niet willen begrenzen?
Over het algemeen zijn vele dieren, waaronder onze honden, zeer opportunistisch ingesteld. Zij zullen dus altijd gaan voor eigen voordeel. In onze omgeving betekent dat dus lekker tegen mensen opspringen, trekken aan de lijn, in de sloot springen, door de stront rollen, wild achterna jagen, overal urineren, biefstukken van het aanrecht pakken, op de bank en in het bed slapen. Veel van deze door ons mensen aangemerkte onwenselijke gedragingen kunnen vermeden worden zonder negatieve versterking of punishment. Maar dat betekent wel dat de trainer enorm creatief en altijd in de buurt moet zijn.
Het zal een nooit stoppende maximale aandacht voor het dier betekenen met altijd voorhanden de meest geweldige beloning die geboden kan worden. Want zodra je ziet dat je hond in verleiding komt om iets te doen wat jij als onwenselijk hebt betiteld moet je in staat zijn om hem te verleiden hem hiervan te weerhouden met een betere beloning. En dan nog zijn er momenten dat de hond het jagen achter een konijn of het springen in de sloot verkiest boven de leverworst of welke beloning dan ook die zijn baasje hem aanbiedt. Ik weet dat het niet fijn is om te lezen maar geloof mij, er bestaan geen ethische honden. Keuzes worden door de hond gemaakt met het oog op eigen voordeel. Wenselijk en onwenselijk gedrag is iets wat wij mensen definiëren. Gedrag wijzigt door consequenties dus dat betekent trainen.
Als wij niet willen begrenzen moeten wij ons dus realiseren dat onze dieren gedragingen zullen gaan vertonen die mogelijk door andere mensen als ongewenst betiteld worden. Terwijl er legio hondeneigenaren zijn die het prima vinden dat de hond bij hun in bed slaapt, vind ik dat ongewenst en sluit mijn slaapkamerdeur. Als ik de toegang tot mijn slaapkamer niet wil begrenzen, de deur open laat staan, dan moet ik er voor zorgen dat ik een geweldige slaapplaats voor de hond creëer die aantrekkelijker is dan mijn bed. En als ik mijn hond niet wil begrenzen om lekker in die moddersloot te springen dan moet ik accepteren dat ik na iedere wandeling de hond zal moeten wassen en drogen voor hij weer de woonkamer in kan stappen.
Begrenzen binnen de wetenschap
Het was de Amerikaanse psycholoog Edward Lee Thorndike die in zijn onderzoek aan het begin van de 20e eeuws sprak over de ‘Law of Effect’. Kort samengevat was het Thorndike die stelde dat gedrag verandert door de consequenties. Het was Thorndike die het operant conditioneren beschreef terwijl jaren later Skinner dit publiekelijk bekend maakte. Wat zij stelden was dat als een gedrag een positief effect geeft, dit gedrag vaker vertoond zal worden. En als een gedrag een negatief effect geeft zal dit minder vaak vertoond worden. Thorndike gebruikte voor een van zijn onderzoek katten. Hij sloot een kat op in zijn ‘puzzelbox’. Voor deze houten kooi plaatste hij wat kattenvoer. Vervolgens monitorde hij de gedragingen van de kat. Hoeveel gedragingen vertoonde het dier en welke tijd had het dier nodig om uit te vinden hoe de kooi geopend kon worden?
Thorndike zag dat katten na een aantal herhalingen steeds sneller de kooi konden openen en daar steeds minder gedragingen voor nodig hadden. De katten uit het onderzoek van Thorndike zouden nooit de oplossing van zijn puzzelbox gevonden hebben als de box hun bewegingsvrijheid niet was begrensd. Immers wat heeft het voor nut om een puzzel op te lossen als je weg kan lopen ‘uit’ die puzzel en ergens anders je voer kan vinden? Het begrenzen van de bewegingsvrijheid leverde Thorndike de ‘Law of Effect’ op. Zoals ook Skinner de bewegingsvrijheid van zijn dieren begrensde in zijn beroemde Skinner boxen. Het feit dat Pavlov bij toeval het klassiek conditioneren ontdekte had alles te maken met het begrenzen van gedrag. Het viel Pavlov op dat zijn honden op een gegeven moment al begonnen te kwijlen bij het zien van de onderzoekers, nog voor dat de dieren voer aangeboden kregen. Zijn honden stonden gedurende de onderzoeken begrensd in hun bewegingen in een harnas op tafel. Anders had Pavlov dit waarschijnlijk nooit ontdekt.
Begrenzen brengt stabiliteit en liefde
Het begrenzen van ongewenst gedrag biedt ruimte aan het doen laten toenemen van gewenst gedrag. Een agressieve politiehond wordt begrensd in het zo maar bijten van willekeurige omstanders maar mag op bevel van zijn geleider wel die wegrennende overvaller pakken. Dit is wat de hond graag doet en levert voor de politie gewenst gedrag op. Het begrenst tevens het criminele gedrag van de overvaller want de politiehond zorgt ervoor dat hij voorlopig wordt opgesloten. Hij kan geen overvallen meer kan plegen. Dit gaat natuurlijk veel verder dan alleen het trainen van dieren. Ook binnen relaties, het opvoeden van kinderen en bedrijfsprocessen brengt begrenzen stabiliteit en liefde.
Binnen de grenzen van de werkelijkheid geven televisieprogramma’s als ‘Tabatha takes over’ en ‘Oorlog in de keuken’ in een snel tempo de kijker een beeld van dit proces. Waar Tabatha een bijna failliete kapsalon overneemt stapt Gordon Ramsay een ten dode opgeschreven restaurant binnen. Beiden volgen een zelfde proces. Observeren, analyseren, bekritiseren, begrenzen, het brengen van stabiliteit. Daar waar de eigenaren in beginsel steevast in conflict komen met deze ‘begrenzers’ slaat dit om naar liefde voor de gevreesde Tabatha en de bruut Gordon Ramsay. Supernanny Jo Frost is met haar programma Nanny On Tour misschien nog wel het meest spraakmakende voorbeeld. Deze Engelse kinderjuffrouw is in Nederland op de televisie te zien met het programma ‘Eerste hulp bij opvoeden’. Ook hier draait alles om het begrenzen van gedrag.
Gedrag en consequenties
Thorndike leerde ons dat gedrag verandert door de consequenties. Zo verandert ook ons gedrag omdat de consequenties veranderen. De slipketting die ooit voor vele trainers de waarheid was, werd vervangen door de clicker. De positieve trainer wordt thans ‘vervangen’ door de balanced trainer. Onze dieren vonden een stem in de 2e kamer en er werd een heuse partij voor hen opgericht. En ook de industrie verandert mee. De sterke opkomst van social media verandert ons gedrag. Het is schokkend om de opmerkingen te lezen over de jurk van Trijntje Oosterhuis die zij tijdens de repetities voor het songfestival droeg. Vrijwel onzichtbaar en anoniem spuien mensen onder pseudoniem hun ongezouten kritiek. Het uitblijven van consequenties draagt bij aan het feit dat er steeds sneller en heftiger wordt gereageerd op van alles en nog wat. Op vrijdag 15 mei 2015 ontvangt Greenpeace op haar hoofdkantoor in Amsterdam vele pakketten met allerlei soorten zware stenen. Vissers uit het hele land sturen stenen naar hun antwoordnummer. De milieuclub draait op voor de portokosten. En de pakketten gaan vergezeld van briefjes met als opschrift; “ ter compensatie van de in zee gestorte stenen van dinsdag 12-5-15.” De jury van het songfestival zal een oordeel vellen over niet alleen de jurk van Trijntje maar ook over haar performance. Uiteindelijk zal de rechter er aan te pas komen om te bemiddelen tussen Greenpeace, de vissers en de overheid. Door verschillende belanghebbenden wordt er gestreefd naar het veranderen van gedrag door consequenties.
Dat ons gedrag wat verandert door consequenties is overduidelijk. Rest ons de vraag wat is gewenst en wat is ongewenst gedrag? En als wij dit met elkaar in consensus kunnen formuleren komt de volgende discussie. Wat is de meest effectieve en efficiënte manier om dit gedrag te veranderen? Zijn deze voorgestelde consequenties acceptabel? En wat zijn de bijkomende effecten van het gebruik van de gekozen consequenties? Het wel of niet verstrekken van een voedselbeloning kan in het ergste geval als bijkomend effect hebben dat een dier te dik of te dun wordt. Echter het gebruik van fysiek geweld kan de relatie trainer en dier ernstig beschadigen.
Grenzen stellen is een vorm van liefde
Het soms tegen beter weten in vasthouden aan het veranderen van gedrag door alleen positief belonen is mij wat te kort door de bocht. Terwijl negatieve versterking en punishment net als alcohol vaak meer kapot maakt dan je lief is in de relatie met onze dieren. Het gaat om het stellen van grenzen op een verantwoorde en wetenschappelijk onderbouwde manier. Dit is niet eenvoudig, zeker niet als je als liefdevolle moeder een hond koopt voor je doodzieke dochter. En vervolgens geen antwoord krijgt op je vragen aan de deskundigen op de hondenschool.
Misschien heeft u er nooit bij stil gestaan maar de riem die u gebruikt als u met uw hond gaat wandelen is een begrenzing. Naar gelang hoe u deze riem gebruikt begeeft u zich in het kwadrant negatief versterken, positieve of negatieve punishment. Mogelijk kunnen we middels de term ‘begrenzen’ de discussie terugbrengen in de training en wegblijven van de emotie en paradigma’s. Met elkaar als trainers, hondenliefhebbers, gedragsdeskundigen, dierenartsen, hondenschool eigenaren en vele anderen zijn wij verantwoordelijk voor het opvoeden van mens en dier. Klassiek en operant conditioneren maken deel uit van dit opvoedingsproces. Baanbrekende onderzoeken naar emoties in onze dieren zoals onlangs uitgevoerd door Gregory Berns (Emory University USA) geven ons steeds meer inzicht.
Elkaar helpen groeien
Het betekent dat wij onszelf constant moeten blijven bijscholen en in gesprek moeten blijven met elkaar. Het gaat dus niet om welke waarheid want er bestaat geen absolute waarheid. Binnen de hedendaagse filosofie spreekt men over waarheid; ‘dat wat nuttig en bruikbaar is’, dus dat wat werkt. Vanaf het moment dat de gebroeders Wright met hun eerste vliegtuig ‘Wright Flyer’ in 1903 gedurende 12 seconden in de lucht konden vliegen, ontwikkelde de luchtvaart zich snel. Binnen enkele jaren vlogen passagierstoestellen van land naar land en over oceanen. Al ruim 6000 jaar worden honden getraind en nog hebben wij met elkaar als trainers moeite om de waarheid te definiëren. Dus wat werkt, wat is nuttig en bruikbaar? Het elkaar op allerlei internet forums ongekend hard en vaak anoniem bekritiseren is niet nuttig en bruikbaar. Het werkt ook niet. Wat wel werkt is trainen! Werken aan vaardigheden van mens en dier. Gedrag veranderen!
Dierenwelzijn
Met respect volg ik het werk van Ineke van Herwijnen en haar team binnen de Hondenbescherming. Zij dragen bij tot het openen van de objectieve discussie waar het gaat over het verantwoord samenleven met onze prachtige honden. Zoals het maken van keuzes door hondeneigenaren. En hun actie richting de overheid met betrekking tot wetgeving, losloopgebieden, etc. Mijn goede vriendin Sabrina Brando (AnimalConcepts) veranderde mijn gedrag daar waar het gaat om dierenwelzijn. Ik prijs mij gelukkig dat ik regelmatig met haar mag discussiëren over dit belangrijke onderwerp. Een goed dierenwelzijn is fundamenteel. Ook een dier heeft doelen en uitdagingen. Simpele vragen zoals goede voeding en onderkomen voor het dier kunnen boeiende discussies opleveren. Noteer bijvoorbeeld eens je dagelijkse ‘contacturen’ met je dier. Hoeveel minuten bent jij dagelijks werkelijk met jouw dier actief? Ik bedoel dan niet wandelen met je gsm aan het oor. Nee, echt actief aandacht voor je dier. En dan te bedenken dat onze dieren 24×7 leren.
Voorbeeld van een gemiddelde werkdag met verschillende activiteiten en de tijd die met de hond wordt doorgebracht. Bron: © 247animalwelfare
Tot slot
Blijf je gevoel volgen, ook daar waar het gaat om het trainen van je dieren. Leer van elkaar, blijf open staan voor elkaar. Probeer over de grenzen van je eigen waarheid heen te kijken. Ik heb veel mogen leren van een enorme diversiteit van mensen en dieren om mij heen. En ik heb daarbij altijd het advies van Einstein gevolgd die ooit zei; “If you can’t explain it simply, you don’t understand it well enough“. Zoek dus de mensen om je heen die het simpel kunnen uitleggen. Zij begrijpen de essentie waar het om gaat en kunnen je verder helpen. Zodat je niet alleen je dieren maar ook andere trainers verder kunt helpen.
Credits
Dit artikel is geschreven door Simon Prins
