Whatsappen tijdens het rijden en Franse Bulldogs

Een verhaal met een moraal

De psyche van de mens is soms ondoorgrondelijk. Onze drijfveren kunnen ervoor zorgen dat we soms roekeloos, onverklaarbaar gedrag vertonen. Er is in dergelijke situaties vaak sprake van een discrepantie tussen ons verstand en ons gevoel. We wéten dat whatsappen tijdens het rijden niet mag en ook erg onverantwoord is en tóch doen we het. Ook weet iedereen dat roken slecht voor je is en toch zijn er nog steeds jongeren die beginnen met roken. Er bestaat een gat tussen tussen wat we weten en wat we doen. We denken vaak van onszelf dat we verstandelijke wezens zijn, maar vaak blijkt dat ons gedrag niet door ons verstand gestuurd wordt maar door andere factoren.

Ook in onze omgang met honden steekt dit verschijnsel regelmatig de kop op. We kopen puppy’s bij broodfokkers ook al weten we dat het deze handel in stand houdt, maar de puppy is zo lief. We fokken ongezonde honden ook al weten we dat dit het welzijn van deze honden aantast.

Wat is dat toch met ons?

Aantrekkingskracht

Wij zijn van nature aangetrokken tot wezentjes met grote ogen en buitenproportionele grote hoofden. Baby’s en jonge kinderen hebben in vergelijking tot volwassenen een groot hoofd en grote ogen. Evolutionair gezien is het ook zeer waardevol om op slag ‘verliefd’ te worden op dit schattige uiterlijk en het kind met liefde en zorg te omringen. Ook kinderen vallen massaal voor figuren met grote ogen, denk aan Ty Beanie Boo knuffels en de helden en heldinnen van Disney. Zoals de tekenaars van deze geliefde figuren grote hoofden en grote ogen tekenen, zo fokken wij honden met relatief grote hoofden en grote ogen, denk aan Franse en Engelse Bulldogs en Mopshonden. We fokken ze omdat we het er zo schattig uit vinden zien. Het doet appel op onze behoefte te verzorgen en lief te hebben. En natuurlijk zien deze honden er ook schattig uit, maar…. we weten ook dat dit ten koste gaat van de gezondheid van deze honden, en tóch blijven we ze fokken en blijven mensen ze ook kopen.

Onlangs sprak ik een eigenaresse van een Mopshond. Ze hield enorm van haar hond, het was haar maatje, haar alles. Inmiddels is het hondje er niet meer, hij heeft de laatste 2 weken van zijn leven aan de beademing gelegen en was niet meer te redden. Toen ik vroeg of ze, na dit meegemaakt te hebben, ooit nog een Mopshond zou nemen, zei ze “ja, want ze zijn zo lief en zo schattig”.

Honden met platte neuzen

Wetenschappers, meerdere kynologische verenigingen en dierenartsen zijn het er inmiddels al lang over eens; brachycephalische rassen zijn ongezond. Ze zijn dermate ongezond dat het de kwaliteit van leven en het welzijn aantast. Honden met platte neuzen hebben moeite met ademhaling. De neusgaten zijn te klein, de kaken zijn misvormd, de tong is verhoudingsgewijs te groot (hangt vaak uit de mond) en het zachte verhemelte te lang waardoor de toegang tot de keel en luchtwegen grotendeels wordt afgesloten. Ook de uitpuilende ogen zijn extra kwetsbaar. Gelukkig worden er al wel plannen ontwikkeld om verandering te bewerkstelligen. Zie hiervoor onder andere de websites van Fairfok, Caring Vets en Vets Against Brachycephalism.

Waarom tegen beter weten in?

Als we weten dat honden lijden, waarom gaan we hier dan toch mee door?

Wetenschappers aan de Stanford University hebben reeds in de jaren ’70 aangetoond dat mensen trouw blijven aan hetgeen hen als eerste is verteld. Zelfs nadat bewezen is dat de eerste versie van het verhaal niet klopt, blijven zij trouw aan de eerste versie van het verhaal:

Studenten kregen informatiepakketten over 2 brandweermannen, Frank en George. Echter er waren 2 versies! In versie A werd Frank beschreven als een succesvolle brandweerman die altijd veiligheid voorop had staan en nooit onnodige risico’s nam. In versie B werd Frank beschreven als een waardeloze brandweerman die al meerdere keren op het matje was geroepen. De studenten namen deze informatie tot zich.
Hierna werd de studenten verteld dat deze informatie geheel fictief was. Er was dus NIETS van waar. Alle ontvangen informatie was dus in feite waardeloos.
Vervolgens werd de studenten gevraagd naar hun overtuigingen. Wat zou volgens hen Frank doen in een risicovolle situatie? De studenten die versie A hadden gelezen waren ervan overtuigd dat Frank geen onnodig risico zou nemen en de studenten die versie B hadden gelezen waren er zeker van dat Frank dat juist wel zou doen.

Dit onderzoek van Stanford is inmiddels befaamd en duizenden keren herhaald met steeds dezelfde bevindingen; we blijken moeilijk in staat te zijn om nieuwe kennis te implementeren, we blijven ‘geloven’ in hetgeen ons als eerste is verteld. Het lijkt alsof we één keer iets op onze harde schijf opslaan, maar wat daarna niet verwijderbaar of overschrijfbaar is.

Zou dit ook van toepassing zijn op liefhebbers van brachycephalische rassen? Want ooit was de platte neus geen probleem toch? Dit is het pas de laatste jaren geworden.

Er zijn zelfs onderzoeken die aantonen dat mensen zich nóg steviger vastklampen aan hun overtuiging wanneer ze met feiten worden geconfronteerd. Het presenteren van feiten kan dus zelfs voor een averechts effect zorgen.

Menselijk en onmenselijk

Het is dus heel menselijk dat we dit doen. Iedereen vertoont dit in meer of mindere mate. Het is ook menselijk dat we aangetrokken worden tot snoezige gezichtjes met grote ogen. Tot zover niets aan de hand. Het is niet de bedoeling om mensen te veroordelen. Maar hoe menselijk dit ook is, het is ook onmenselijk om dieren te laten lijden tegen beter weten in.

Honden met platte neuzen zijn ongezond. Nieuwe inzichten hebben dat veelvuldig aangetoond.

Kunnen we voor deze keer ons verstand laten spreken en kiezen voor gezonde honden die heerlijk mee kunnen gaan op een lange wandeling zonder in ademnood te komen? Honden die geen operaties nodig hebben om een comfortabel leven te leiden?

Het verhaal van Franse Bulldog Noes

Mariska de Liefde: “Noes is een jaar of zes geleden bij ons gebracht door een kennis. Zij hadden haar via Marktplaats en het zou niet gaan tussen hun teefje en Noes. Zondag na haar aankomst hier kwam ik ‘s morgens beneden en Noes lag te happen naar lucht. Ik heb haar opgepakt en naar de dienstdoende dierenarts gebracht. Ze moest gelijk aan de beademing. Ze had het vaak enorm benauwd en stikte dan bijna. We hadden geen andere keuze dan haar te laten opereren en is er een deel van haar gehemelte weggehaald. Na de operatie ging het iets beter, maar ze heeft het nog steeds snel benauwd. Ze kan niet mee in de auto (ze blijft er dan bijna in), kan niet lekker naar het strand of bos, kan niet hele einden wandelen of lekker spelen met andere honden. Als het warm is, zijn we altijd extra alert etc. Het heeft ook op ons leven een enorme impact. We zijn sinds we Noes hebben niet op vakantie geweest en gaan nooit langer dan een paar uur van huis. Dit hebben we graag voor haar over maar we hadden natuurlijk liever gehad dat Noes vrij kon ademen en de dingen kan doen die ze als hond zou moeten kunnen doen.”